Hebreeuwse naam voor de Kanaänitische god van de onderwereld en de pest, die van af de 18e dynastie ook in Egypte vereerd werd.
Waarschijnlijk geïntroduceerd in Egypte door de Hyksos, werd Resheph niet geassimileerd in het Egyptische pantheon tot de achttiende dynastie van het Nieuwe Rijk, samen met andere goden uit het Nabije Oosten. Zijn gemalin was Itum.
Hij werd vaak geassocieerd met Seth en Montu, andere godheden die verband houden met oorlog en pest, maar hij vormde ook een triade met Min en Qetesh.
Qetesh was verbonden met Hathor, maar niet synoniem met haar.
Hij werd meestal antropomorf afgebeeld, als een man die zwaait met een wapen, een typisch Syrische baard draagt en alleen de witte kroon van Egypte en/of het hoofd van een gazelle draagt.
Er is een tempel die aan hem is gewijd in Memphis, maar hij werd waarschijnlijk aanbeden in veel regio’s van de Nijldelta.
Zijn cultus overleefde tot ver in de Ptolemaeïsche periode.
Als oorlogsgod was hij verwant aan het koningschap, zoals blijkt uit een stèle opgericht door Amenhotep II in de buurt van de Grote Sfinx.
Om dezelfde reden werd zijn oorlogszuchtige aard geassocieerd met het bestrijden van ziekten zoals buikpijn, vermoedelijk veroorzaakt door een demon genaamd Akha.
Het theoniem wordt meestal geschreven als hiërogliefen ršpw, waarbij de laatste -w wordt toegevoegd naar analogie van andere Egyptische goddelijke namen.
Een Egyptische stèle met een afbeelding van Resheph.
(Bron: Asian Art Museum, San Francisco)
